Interview met Ulrike Burki
Ulrike Burki won Write Now! Antwerpen 2015 en wist in de finale de publieksprijs te veroveren. In dit interview blikt ze terug op haar deelname aan de wedstrijd en deelt ze haar tips.
Waarom heb je meegedaan aan Write Now!?
‘Toen ik zestien jaar was, had ik een zeer inspirerende leerkracht Nederlands. Zij schreef zelf en merkte aan mijn opstellen dat ook ik er plezier in had. Op een dag stond zij voor mijn lessenaar met een flyertje van Write Now! in haar hand. Ik was op dat moment nog heel onzeker over wat ik schreef en had ook helemaal niet de intentie om ermee naar buiten te komen, maar dankzij haar vond ik toch de moed om een tekst in te zenden. En met resultaat, zo bleek! Tot onze grote vreugde stonden we een paar weken later naast elkaar op het podium van de voorronde in Antwerpen. Zij veroverde de derde plaats en ik tot mijn grote verbazing de eerste.’
Heeft de wedstrijd invloed gehad op jouw schrijven?
‘Jazeker. In de zin dat ik voor mijn deelname nooit met mijn teksten naar buiten kwam. Ik beschouwde mijn ‘schrijfseltjes’ – zoals ik ze toen noemde – als een soort braakballen die er af en toe gewoon uit moesten. Als ze eruit waren, verdwenen ze ergens in een notitieboekje om nooit meer bekeken te worden. Pas na mijn deelname aan Write Now! besefte ik hoe verrijkend het kan zijn om te blijven schrijven en schrappen tot je een product overhoudt waar je trots op kan zijn, en dat je bovendien met plezier met anderen deelt.’
Heb je tips voor andere schrijvers?
‘Ik denk dat een goede schrijver in de eerste plaats ook een goede lezer is. Het kan enorm inspirerend zijn om te bestuderen hoe andere schrijvers aan de slag gaan met taal. Dat wil niet zeggen dat ik vind dat je je grote voorbeelden zonder meer moet imiteren, maar ik geloof wel dat je ‘eigen stem’ kan ontstaan uit de echo van een heleboel andere stemmen.
Ten tweede nog een tip die ik graag zelf wat meer zou willen volgen: durf te mislukken. Ik merk vaak dat ik alleen gedichten wil schrijven die al mijn vorige gedichten overtreffen. Maar daardoor ga ik zo verkrampt schrijven, dat ik uiteindelijk helemaal niets op papier krijg. Je kan beter honderd gedichten schrijven waarvan er 99 in de prullenbak belanden dan helemaal niets.’
Wat is je leukste herinnering aan de wedstrijd?
‘Ik begon aan het finaleweekend als een bedeesde puber, geïntimideerd door het kunnen van alle andere finalisten. Na afloop van het weekend had ik het gevoel dat ik iets kon. Hoewel ik op zondagavond verre van de grootste mond van de bende had, had ik wel het gevoel dat ik er op mijn plaats was en dat ik iets te zeggen had. En precies dát gevoel heeft ervoor gezorgd dat ik mijn teksten nu niet meer in de donkere krochten van notitieboekjes laat verdwijnen.
Mijn leukste herinnering is dus niet echt een herinnering, maar het weekend heeft me veel meer zelfvertrouwen gegeven en daar pluk ik vandaag nog steeds de vruchten van.’
Wil jij net als Ulrike kans maken op een plekje in de spotlights? Stuur in!
